Even uithuilen

Het was midden op de dag, maar toch zat er iemand op een van de slaapzaaltjes. Het gehuil was zelfs op de gang te horen, misschien ook wel verder. Tranen stroomde over Perkele's wangen, terwijl ze op het bed zat met haar rug tegen de muur aan. Ze hadden haar voor gek gezet, gezegt dat ze gestoord was en haar geslagen tot ze luisterde. Nu zat ze hier, in dit stomme internaat. Ze wisten de reden niet waarom ze haar ouders had vermoord en behandelden haar als oud vuil. De mensen van de zogenaamde kinderpsychiaat hadden haar gek gemaakt. Haar ouders hadden haar gemishandeld. Nu werd ze bestrafd om het fijt dat ze ze had vermoord, maar als ze het niet had gedaan was ze zelf dood. Haar mascara druipte langzaam over haar wangen en snikkende geluiden kwamen uit haar mond. Die stomme volwassenen wisten de waarheid niet. Bijna was ze naar een gekkenhuis gestuurd. Een woeste schreeuw kwam uit haar mond, waarna ze weer verder huilde. Waarom?

Damien dwaalde voor de zoveelste keer door de gangen van dit nutteloze internaat en opeens hoorde hij een schreeuw gevolgd door gesnik. Hij keek even rond en besloot naar de deur te gaan en die te openen. Hij zag daar een meisje zitten dat wel aardig jong was. Hij besloot in de deurlijst te blijven staan en keek haar aan. "Mag ik binnenkomen"vroeg hij kalm aan haar en stak zijn handen even in zijn zakken. Zijn vest had hij niet meer aan die lag ergens in zijn kamer,en zijn pet was hij weer kwijt. Hij keek haar met zijn zilverachtige ogen aan en wachte af wat ze zou zeggen tegen hem. Hij leunde maar wat tegen het hout en keek nog steeds naar het meisje die aan het huilen was.

Pas na een paar seconden drong het tot Perkele door dat de deur open was. Ze hief haar hoofd op en keek met woedende ogen naar de jongen. "Ga toch iemand anders lastig vallen!" schreeuwde ze en ze gooide een kussen na hem. Perkele wist dat het niks uithaalde, maar ze moest gewoon even haar woede afreageren. Vaak kreeg ze van zulke woedeaanvallen als ze niet lekker in haar vel zat. Ze trok de deken die op het voeteneinde lag naar haar toe en verborg haar gezicht erin. Haar armen omklemde het alsof niemand het van haar mocht afpakken. Een gedempt gesnik was te horen. De jongen kon haar toch niet meer schelen, die maakte alles alleen maar erger.

Damien keek haar aan en ving het kussen op. Hij liep naar het meisje toe en keek haar even aan. Toen ging hij op het voeteinde van het bed zitten en keek nog steeds naar haar. "Ik val je niet lastig,want geloof me ik weet wat je meemaakt"zei hij tegen haar. Hij keek dan even naar de grond en legde het kussen weer op het andere uiteinde van het bed. Misschien wou ze hem hier niet,maar dat was haar eigen probleem dan maar. Dit meisje zag er in de verste verte niet gelukkig uit,en hij wou haar helpen. Maar jjij die wou het waarschijnlijk niet,hij legde zijn hoofd in zijn handen en zuchte even.

Aan het doorzakken van het bed wist Perkele dat hij op het voeteneinde ging zitten. Ze hoorde zijn stem en werd nog bozer en verdrietiger. "Dat zeggen ze allemaal!" gromde ze en ze beet met haar tanden in de deken om zich af te reageren. Het gesnik was ondertussen gestopt, maar de deken begon wel natter te worden. Waar bemoeide hij zich mee? Waarschijnlijk hadden ze hem gestuurd, maar dat kon haar niets uitmaken. Ze tilde haar hoofd op. Ze liet de deken los en nam een besluit. Perkele verzitte zich en haalde met haar vuisten uit naar de jongen. "LAAT ME TOCH MET RUST!" schreeuwde ze.

Damien keek haar aan en zuchte even. "Ik spreek de waarheid"zei hij feller dan hij verwacht had. Toen ze begon te kloppen zette hij zijn handen op haar schouders en neep daarin. "Je mag me misschien niet geloven,maar ik weet wat je doormaakt,ik ben niet door die ezels van hier gestuurd. Denkje dat ik luister nee,maar kalmeer jij jezelf is,desnoods blijf je op me kloppen maar kalmeer"zei hij nog aardig kalm tegen haar,maar hij begon hier ook wel stilletjes kwaad te worden. Hij kon al ergens raden wat ze had doorgemaakt,en door dat ze ging kloppen en hij zijn handen op haar schouders had gezet werden nu al die litekentje op zijn beiden polsen zichtbaar,de litekens aren van glas dat zijn vader op zijn armen kapotsloeg,en de rest waren afkomstig van zichzelf.

Perkele stopte met met slaan toen ze de handen op haar schouders voelde knijpen. Haar handen zetten zich vast in het bed en ze staarde de jongen aan terwijl ze naar zijn woorden luisterde. "Waarom zou ik?" siste ze fel. Ze trok de handen van haar schouders af en ze sloeg haar armen woedend over elkaar met gebalde vuisten. Ze keek de andere kant op en de tranen borrelden in haar ogen, ze stond op het punt om te huilen. De jongen kon wel zeggen dat hij niet een van die gekken was, maar toch vertrouwde ze hem niet. Niemand vertrouwde ze meer, hoe aardig ze ook waren. Ze konden allemaal naar de hel, iedereen die haar ooit had tegengesproken.

"Dan vertrek ik weer,maar geloof me,ik zit hier niet voor piet snot. Als je wil praten,ik ben er"zei hij tegen haar. Hij stond op en keek haar even aan,normaal zou hij haar nooit zo laten,maar ja. Als ze geen hulp wou dan zou hij die ook niet aanbieden. Hij liep naar de deur en opende die dan ook. Toen verdween hij in de gang en keek wat rond,maar bleef wel in de buurt.

Perkele merkte dat de jongen weg ging. Eindelijk.. Ze stond op en deed de deur dicht. Tranen begonnen uit haar ogen te stromen en ze ging met opgetrokken benen op het bed zitten. Ze voelde even in haar broekzak naar haar mobieltje en haalde die eruit, waarna ze even bekeek of ze bericht had. Ze had geen bericht en stopte het mobieltje weer in haar broekzak Nooit had Perkele bericht, maar ze was het gewoon gewend om een paar keer per dag te doen. Een kleine vlek verscheen op het bed door de tranen. Ze kneep haar ogen dicht en zuchtte trillend. Ze voelde dat de jongen nog steeds in de buurt was, waarschijnlijk hield hij haar in de gaten en kwam hij naar haar toe als ze nog een huiluitbarsting had. Perkele zuchtte opnieuw en begon stilletjes te huilen.

Damien zette zich neer aan haar deur en begon met zijn tennisbal tegen de muur te gooien. De jongste mensen hier hadden tegenwoordig ook nood meer aan niet,ze zaten aleen maar weg te kwijnen in hun eigen leed. Hij begon de bal harde tegen de muur te gooien en snoof even. Hij zou niet meer naar binnenstormen,ze betekende niets voor haar,en zij niets voor hem. Opeens hoorde hij wat en keek naar een vrouw die de kamer kwam checken. Ze liep meteen naar hem toe. "Wat mag jij hier wel niet doen,maak dat je weg bent"riep ze zowat tegen hem. Hij keek haar droog aan en geeuwde even. "Jij bent mijn baas niet dus hou je voze bek zelf maar mens,jullie weten niet wat iedereen hier heeft meegemaakt,jullie denken dat jullie ons kunnen helpen door ons hier te stoppen en zogenaamd op te voeden. Weet je ik ben hier aleen nog maar erger geworden,dus ik zou maar snel ophoepelen voor ik kwaad word,die jongen die in de gang ligt,die ligt daar niet voor niets"zei hij fel tegen haar.

Perkele was na een poosje uitgehuild en ze hoorde een gebonk tegen de muur aan. Ze negeerde het, want waarschijnlijk was het toch niks. Toen hoorde ze voetstappen en luid geroep, wat zelfs in haar kamer duidelijk te horen was. Het was vast voor haar deur, want ver was het niet. Nieuwschierig en met een grijns op haar mond luisterde ze naar de ruzie. Ze vond ruzie's altijd leuk om naar te luisteren en ze hoorde dat de jongen het had over een jongen die in de gang lag. Vreemd, toen ze voor het laatst naar haar kamer ging had ze die niet gezien of ze had er niks van gehoord. Misschien was het gebeurd toen ze was gaan slapen ofzo. Al 2 dagen zat Perkele op haar kamer, ze wouden haar niet naar school hebben omdat ze bang waren dat ze andere mensen ging vermoorden. En als ze de kamer uit ging werd ze heel erg bestraft, hadden ze gezegt. Eten had ze maar 2 keer gekregen en deze dag niet meer. Stomme mensen..

Damien veerde meteen op toen de vrouw weer begon met tieren. "Weet je,door jullie mensen zijn vele kinderen hier agressief. En dan verschiet je ervan dat ik mijn stem verhef,jullie zijn allemaal hetzelfde een grote bende mislukte idioten"zei hij tegen haar. De vrouw zette een stap naar achter maar hij was sneller. Hij dook onder haar arm door en greep naar haar nek,en duwde haar dan egen een deur. De vrouw vertrok helemaal van angst,hij neep haar keel toe en smeet haar dan tegen een muur. Ze stond wankelend op en liep dan gillend weg. Hij ademde diep in en uit om zijn woede onder ontrole te houden,maar dat lukt niet echt.

Perkele zat nog steeds naar de ruzie te luisteren. Ze vond wel dat de jongen gelijk had. Die mensen waren gewoon allemaal gestuurd uit de hel. Ze vertrouwde de jongen nog steeds niet. Van haar lang zal ze leven ging ze niemand meer vertrouwen. Perkele hoorde dat het even stil was, maar vreemdgenoeg hoorde ze geen voetstappen. Ze schrok zich een hoedje toen ze een bonk hoorde tegen de deur en opnieuw een bonk, ditkeer verder. Ze hoorde de vrouw gillend wegrennen. Perkele werd er zelf helemaal bang van. De jongen had een leraar inelkaargeslagen.. Ze voelde zich koud en benauwd worden. Hij kon dat ook bij haar doen en het deed vast nogal erg zeer.. Perkele slikte en staarde naar het plafond. Ze kon de luidde ademhaling van de jongen zelfs in haar kamer horen.

Damien keek de leerkracht na en trilde nog op zijn benen,dan liep hij naar een muur en zette zich daar tegen. Hij keek naar zijn trillende handen en zuchte diep. Eens te meer had hij gevochten,met een leraar en eens te meer rende die gillend weg. Hij moest die woede aanvallen onder controle leren houden,hij smeet dan weer met zijn bal tegen de muur en zuchte even. Daarom nam hij dus drugs of rookte hij een sigaret,dat was het gene wat hem kalm kon houden. Dat of Charlotte. Waarschijnlijk ad het meisje alles gehoord. "Als je nu bang hebt geef ik je geen ongelijk,maar nu weet je op zijn minst dat ik niet een van hun ben,en die woede aanvallen gebeuren weinig"zei hij.

Perkele hoorde een zucht en een paar seconde daarna weer hetzelfde gebonk. Ze was niet zo nieuwschierig om te kijken wat het was, maar ze was het wel een beetje. Perkele schrok opnieuw toen ze de woorden van de jongen hoordde. Ze wist dat hij het bedoelde om haar een beetje gerust te stellen, maar ze werd er alleen maar banger van. De jongen had dus woedeaanvallen. Het zou dus niet lang duren voordat hij háár in elkaar geslagen had. Perkele slikte nerveus en ze bekeek de kamer voor de duizendste keer. Bed, kleine kast, deur. Verder was er niks, in de kleine kast stond ook alleen maar een tas die ze sinds ze hier was niet meer had aangeraakt. Vervloekte tas, vervloekte mensen, vervloekte angst voor de jongen..

Hij keek naar de muur en zuchte even. Toen stond hij op en keek naar de grond,hij was alweer bedaard en hij zocht naar een sigaret in zijn zak en vond er ook een. Hij stak die op en keek naar de deur. "Ookal vertrouw je me niet,ik ben niet de ergste,meestal gebeurd dit als er iemand tegen mij begint te gillen,en ik heb het niet op de mensen die hier zitten,maar eerder de leerkrachten dus vrees niet. Maar nu laat ik je"zei hij tegen haar. Dan liep hij door de gang naar het andere eind.