The rumors..

Donghae was uiteindelijk bij het internaat aangekomen. Af en toe waren zijn gedachtens bij het meisje. Zij wist zijn naam maar hij niet de hare. Waarom had ze zich eigenlijk niet voorgesteld aan hem? Ze was vast ook zo'n onbetrouwbaar figuur. Donghae balde zijn vuisten even bij de gedachten eraan maar toen hij merkte wat hij deed dwong hij zichzelf weer om te ontspannen. Hij liep het internaat binnen en ging door naar de kantine. Eenmaal daar aangekomen nam hij ver achterin plaats aan een tafel bij een raam. Hij zette zijn tas naast zich neer op een tafel. Hij rommelde er wat in maar kon niet vinden wat hij zocht. Hij zocht namelijk naar zijn mp3. Ineens realiseerde hij zich dat hij die in een van zijn broekzakken had gedaan en dus gingen zijn handen meteen naar zijn broekzakken. Maar toen hij niets voelde werden zijn ogen groot. ''Shit..'' Mompelde hij en hij keek naar zijn broekzakken. Waar was zijn mp3 gebleven? Was hij het soms verloren bij het zwembad? Hij legde zijn armen op tafel en slaakte een diepe zucht. Die vond hij dus nooit meer terug. Er was vast wel iemand die zijn mp3 had zien liggen en hem mee genomen had. Nouja hij kon morgen nog wel heen gaan voor de zekerheid. Een groepje drukpratende meisjes kwam ineens de kantine bij. Tuurlijk zelfs zulke groepjes kreeg je hier wel als ze eenmaal met elkaar contact hadden gezocht. Het groepje van zo'n 6 meiden kwam aan een tafel zitten achter Donghae. Af en toe keken de meisjes naar hem. ''Hé dat is die nieuwe, die jongen waarvan ze zeggen dat hij mensenschuw is en dat hij zo depressief is dat hij eigenlijk in therapie moet'' Fluisterde een meisje naar de anderen. ''Hoe weet jij dat?'' Vroeg een ander meisje aan haar. ''Gehoord van verschillende mensen, het gaat rond in het internaat, er zijn allerlij verhalen over hem. Ik ben benieuwd wat waar is en wat niet..'' Antwoorde het meisje dat als eerst over Donghae had gesproken weer. ''Ze zeggen ook dat hij eigenlijk een hele slimme jongen is en naar college had gewild om verder te studeren en dat zijn ouders rijk zijn.'' Zei weer een ander meisje. Donghae hoorde het en hij zuchtte eens diep. Had hij zijn mp3 nou maar, dan had hij dit niet hoeven horen. Hij had iniedergeval geluk dat de meisjes nog niet naar hem toe kwamen om hem te vragen wat er nou echt met hem aan de hand was.

Amaya dacht terug aan wat er bij het zwembad was gebeurd en ze zuchtte diep. Ze keek maar weer voor haar anders zou ze nog tegen iemand op lopen. Ze vroeg zich af waar haar vriendinnen waren en ze keek op haar horloge. Ze deed een pluk haar achter haar oor en ze liep vervolgens door naar de kantine. Ze had nog steeds dat ene beeld in haar hoofd rond dwalen. De blik van Donghae en de woorden die die zei voordat hij weg rende. Ze liep maar door terwijl ze aan de mp3 dacht. "hoe kan ik die ooit terug brengen???" dacht ze weer en ze kwam uiteindelijk bij de kantine aan. Ze duwdde de deur open en liep naar binnen. Sommige kinderen keken haar aan maar gingen daarna weer verder met eten of kletsen. Ze keek in het rond en ze ging maar aan een tafel zitten waar niemand nog aan zat en ze zette haar tas naast haar op de stoel. Ze deed haar tas open en ze haaldde de mp3 uit haar tas en legdde die voor haar op tafel. Ze zette haar hoofd op haar handen en ze bleef er even een tijd naar staren. Daarna keek ze rond om te kijken of Donghae misschien hier ergens te vinden was. "die vind ik nooit meer, ik had hem veel beter kunnen laten liggen" dacht ze en ze keek weer naar de mp3. Vervolgens paktte ze wat te drinken uit haar tas en nam ze een paar slokken.

Donghae zette een arm rechtop zodat hij zijn hoofd op de hand van die arm kon leggen. Hij keek wat naar buiten. Enkele jongens waren aan het voetballen en er zaten nog een aantal jongeren wat op bankjes of stonden gewoon wat met elkaar te praten op een plek. Donghae slaakte een diepe zucht en hij stond op. Hij liep naar een machine toe en gooide er 50 cent in. Hij drukte daarna op het knopje voor warme chocolademelk en er viel een bekertje uit de machine. Daarin ging de warme chocomelk en niet veel later liep Donghae met een beker warme chocolade melk terug naar zijn plek. De meisjes keken glimlachend op naar hem maar Donghae keek niet terug. Hij ging ook gewoon weer met zijn rug naar hun toe zitten. Hij hield de beker warme chocolademelk in zijn handen en hij blaasde zachtjes tegen de chocolademelk in de hoop dat het wat af zou koelen zodat hij het makkelijker op zou kunnen drinken. ''Ahw wat is hij schattig..'' Zei een meisje ineens van het groepje dat achter hem zat. Donghae nam een slok van zijn drinken en hij verslikte zich zowat toen hij de woorden van het meisje achter hem hoorde. Hij slikte het drinken snel door en hij zette de beker daarna neer. Hij keek vervolgens snel naar buiten en probeerde te doen alsof hij het niet gehoord had. ''Ahw je liet hem schrikken, volgensmij had hij je gehoord want hij verslikte zich zowat leek het wel'' Zei een ander meisje en deze gaf het meisje dat Donghae schattig had genoemt speels een tik. De andere meisjes moesten even lachen maar Donghae kon er niet bepaald om lachen. ''Hé Amaya!'' Riep een meisje van het groepje ineens naar Amaya aangezien ze een vriendin van hen was.

Amaya keek nog heel even naar de mp3 die ze voor haar neus had liggen en ze zuchtte even diep. Ze paktte het ding voorzichtig op en stoptte hem terug in het zij vakje van haar tas en deed de rits dicht. Ze nam nog een slok van haar drinken en draaide de dop weer op de fles. Ze deed haar fles in haar tas terwijl ze om haar heen keek op zoek naar haar vriendinnen. Maar voordat ze ze gevonden had hoordde ze opeens iemand haar naam roepen. Ze keek verbaasd op en herkende de stem natuurlijk ook. Ze zag dat het haar vriendinnen waren en ze glimlachtte opgelucht. Ze stond op en deed haar tas om haar schouder en liep richting de meiden. Haar blik was op haar vriendinnen gericht dus ze had dan ook helemaal niet gezien dat Donghae aan de tafel zat waar ze langs liep. Ze zette haar tas neer en ging zitten. "hey... waar waren jullie zeg, ik kon jullie nergens vinden" zei ze droog "en waar hebben jullie het allemaal over???" en ze keek de meiden dan ook vragend aan met een nieuwsgierig glimlachje. Ze begon wat aan haar haar te frutten terwijl ze de meiden nog steeds aan keek. Ze paktte vervolgens haar tas op schoot en ze haaldde de mp3 uit haar tas. "kijk wat ik gevonden heb bij het zwembad... het was van een jongen, hij had hem achter gelaten" en ze zuchtte even "ik denk dat ik hem beter had kunnen laten liggen, want ik vind die jongen toch nooit meer" en ze zette haar tas weer op de grond.

Het meisje glimlachtte toen Amaya naar hen toe kwam. ''We zaten hier al de hele tijd hoor'' Antwoorde het meisje, ze heette Noah. Noah knikte vervolgens richting Donghae toen Amaya vroeg waar ze het over hadden. ''Die jongen daar, hij is nieuw en echt een schatje. Maar er gaan zoveel verhalen over hem rond. Ik heb medelijden met hem, de meeste verhalen zijn niet bepaald goed en de meesten denken ook dat het gewoon echt waar is'' Antwoorde Noah. Toen Amaya de mp3 uit haar tas haalde en er over vertelde gritste Noah het uit haar handen. ''Lee Donghae..'' Herhaalde ze de naam mompelend die op de mp3 staat. ''Wow jij hebt geluk dat je die gevonden hebt!'' Riep een van de andere meisjes hyper. Ze was een wat kleiner meisje met half kort zwart haar en ze heette Lena. Toen ze in de gaten had dat ze wat te hard had gereageerd dempte ze haar stem gelijk. ''Die is van de nieuwe jongen, die heet ook Lee Donghae. Het is vast dezelfde want het klinkt wel erg koreaans en zoveel koreanen zijn hier niet'' Zei Lena wat zachter tegen Amaya en Noah. Noah begon breed te glimlachen. ''Wow, je hebt echt geluk dat je het gevonden hebt..'' Zei Noah tegen Amaya.
Donghae nam nog een slok van zijn chocolademelk. Hij hoorde vrolijk gepraat achter zich maar keek niet om. Ineens dacht hij zijn naam te horen en ook hoorde hij iets over een mp3. ''Nee toch..'' Mompelde hij en hij keek met een ruk om. Ineens zag hij het meisje staan die hij bij het zwembad had gezien. Blijkbaar was ze een vriendin van het groepje. Donghae slikte een keer en stond vervolgens op. ''Zou ik mijn mp3 terug mogen?'' Zei hij weer met die neutrale stem. De uitdrukking op zijn gezicht was ook neutraal maar toch kon je in zijn ogen aflezen dat hij ook niet helemaal in orde was. De meisjes keken op en sommige giechelden wat. Noah drukte de mp3 snel terug in Amaya haar handen en wachtte af op wat er zou gebeuren.

Amaya keek naar Noah en glimlachtte flauw "ja sorry ik dacht dat ik teveel in gedachten was". En ze keek even naar de mp3 die voor haar lag en ze keek weer op naar Noah toen ze haar woorden hoordde. "nieuwe jongen" mompelde en ze keek even om en kon vanaf de achterkant niet goed zien dat het Donghae was. Ze keek weer terug naar de meiden en opeens werd de mp3 uit haar handen gegritst door Lena. Ze keek haar nogal erg verbaasd aan toen ze zowat schreeuwe dat Amaya geluk had. "geluk?!?" mompelde ze vragend en ze keek Lena vragend aan. Toen ze de woorden van Lena hoordden werden haar ogen groot "hij zit hier op school en nu achter ons!!!!" ging het door haar hoofd. En voordat ze iets kon zeggen hoordde ze een stem achter haar. Ze keek om en zag dat het Donghae was. "het was dus waar" dacht ze en ze bleef even in gedachten naar hem staren en opeens kreeg ze de mp3 in haar handen geduwd. Ze schoot uit haar gedachten en ze keek even naar Lena en vervolgens naar de mp3. Haar blik ging daarna weer naar Donghae en ze hoordde zijn woorden. Ze stond op en stak haar hand met de mp3 naar hem uit en duwdde de mp3 in zijn hand "sorry van wat er gebeurd is.. en ik vond hem en ik wou hem terug gaan brengen maar ik kwam er achter dat ik hem misschien beter had kunnen laten liggen". Ze keek hem vervolgens weer aan maar ze ging al snel weer zitten en ze keek weer uit het raam. Ze wist nu toch wel dat ie toch niks terug zou zeggen en ze keek even in haar tas.

Noah en de anderen bleven nog naar Donghae kijken ookal had Amaya zich weer omgedraait. Donghae deed de oortjes van de mp3 in zijn oren en hij keek weer naar Amaya. ''Als jij hem niet gepakt had dan had iemand die me niet kent het waarschijnlijk wel gedaan en dan had ik 'm niet meer terug gekregen, dus bedankt..'' Antwoorde Donghae op Amaya haar woorden en hij draaide zich daarna om en ging weer op de stoel zitten waar hij toenet ook op had gezeten. Hij zette de mp3 aan en luisterde kalm naar de muziek. Ondertussen keek hij weer naar buiten en hij slaakte een diepe zucht.
Noah en de andere draaiden zich uiteindelijk ook weer om. Noah nam een slok van cola en ze keek even kort om naar Donghae waarna ze haar blik op Amaya richtte. ''Ik heb medelijden met hem, als die verhalen waar zijn over hem dan heeft hij het vast erg moeilijk met het maken van vrienden'' Zei Noah tegen Amaya en ze nam daarna weer een slok van haar cola. Donghae hoorde half de woorden van Noah en hij keek even naar zijn beker met chocolademelk die ondertussen al wel wat kouder was geworden. Donghae nam er een slok van en probeerde niet aan de woorden van Noah te denken, al leek dat op dit moment niet echt te lukken.

Amaya keek even naar de tafel en ze hoordde plots Donghae's woorden en ze keek om. Ze keek hem aan en ze wou wat zeggen maar ze zweeg maar aangezien hij toch weer ging zitten. Ze keek weer voor haar en daarna weer naar haar vriendinnen die hun blik niet meer op Donghae hadden gericht. Ze keek vervolgens naar Noah en hoordde haar woorden en ze zuchtte even. "ik heb het al geprobeerd, maar het was blijkbaar niet zo'n succes" zei ze terwijl ze naar het raam keek en vervolgens naar buiten. Ze keek even naar de kinderen die buiten waren en haar blik ging weer naar haar vriendinnen. "ik heb ook wel medelijden ik wil wel wat doen maar wat...???" mompelde ze maar wel hoorbaar. Ze keek even in haar tas en ze haaldde er een broodje uit en ze nam er een hap van.

Noah hoorde de woorden van Amaya en zuchtte eens. ''Wacht, ik probeer wel wat'' Antwoorde Noah en ze stond op. Ze liep naar de tafel toe van Donghae en ze ging op de stoel zitten die naast die van Donghae stond. Donghae staarde gewoon naar buiten en keek niet op naar Noah. Noah probeerde een goeie glimlach op haar gezicht te toveren en ze keek kalm naar hem. ''Hey, ik ben Noah. Jij bent Lee Donghae toch? De nieuwe jongen?'' Vroeg Noah aan hem. Donghae keek opzij naar haar maar antwoorde niet. Noah slikte een keer door Donghae zijn reactie, of juist eigenlijk door het feit dat Donghae geen reactie gaf en zo stil bleef. Het liet haar ongemakkelijk voelen. Toch probeerde ze nog steeds vrolijk naar hem te glimlachen. ''Dus.. ik heb veel verhalen over je gehoord, het spijt me voor je als sommige niet waar zijn. Sommige hier houden er van om te roddelen.'' Zei Noah vervolgens tegen hem maar Donghae antwoorde weer niet en hij keek weer naar buiten alsof daar zoveel bizonders te zien was, wat eigenlijk niet zo was. Lena en de anderen keken afwachtend toe. Ze vroegen zich dan ook diep af of het Noah zou lukken om Donghae wat vrolijker te krijgen en misschien zelfs vrienden met hem te worden. ''Zou je misschien willen vertellen of het waar is? Maakt het voor ons ook makkelijker, ze zeggen namelijk zoveel over je ouders en jou.. dat je ouders rijk waren en dat ze het goed met je voor hadden en dat daarom ook niemand snapt waarom je hier zat en..'' Noah kon haar zin niet meer afmaken want ineens kreeg ze een harde duw en viel ze daarom met stoel en al om. Ze klapte op de grond en ging snel van de stoel af maar zat nog wel op de grond. Ze keek geschrokken omhoog naar Donghae die op was gestaan. ''Hou op!'' Riep Donghae kwaad maar ook verward. ''Hou op!'' Herhaalde hij weer. ''Jullie weten helemaal niks!'' Riep hij vervolgens. Het vreemde was dat zijn woorden niet nederlands waren, hij had het in het koreaans geroepen. Dat gebeurde wel vaker als hij kwaad was. Dan kon hij zomaar ineens zijn moedertaal spreken in plaats van nederlands. Zijn ogen waren rood geworden, alsof hij op het punt stond om tranen te krijgen. Hij ademde ook onrustig en de blik in zijn ogen straalde weer uit alsof hij erg in de war was. ''S.. s.. sorry..'' Stotterde Noah geschrokken door Donghae zijn reactie, ze snapte natuurlijk niet wat Donghae had gezegt maar de manier van hoe Donghae het had gezegt, zei voor haar al genoeg. Donghae greep naar zijn tas en rende de kantine uit de gang op. Noah werd recht geholpen door Lena. Noah keek om naar Donghae die uit het zicht verdween. ''Het was niet m'n bedoeling geweest hem te kwetsen..'' Zei Noah zacht en ze slikte een keer.

Amaya zuchtte een keer en begon aan haar haar te frutten. Ze keek daarna op naar Noah en hoordde haar woorden. Ze keek wat geschrokken en wou haar tegen houden maar ze was al op gestaan. Ze keek naar Noah en ze sliktte even. "het zou haar niet gaan lukken" spookte het door haar hoofd. Ze hoorde daarna de vraag van Noah en ze keek vervolgens naar Donghae die natuurlijk nergens op reageerde. Daarna keek ze weer naar Noah en hoordde ze haar volgende woorden en weer zei Donghae niks. Ze wou in gaan grijpen maar ze kon het op een of andere manier niet. Ze wist niet waarom en even later hoordde ze Noah's laatste vraag en ze schrok zich te pletter toen Noah opeens met stoel en al op de grond lag. "Noah..." mompelde ze en haar blik ging vervolgens naar Donghae. Ze hoordde de woorden van Donghae en ze keek hem even verbaasd aan. Ze kon hem wel verstaan aangezien Amaya ook koreaans was en ze zag hoe zijn ogen rood werden. Ze wou wat zeggen maar ze was alweer te laat want hij rende weg net zoals toen bij het zwembad. Ze keek naar Noah die omhoog werd geholpen door Lena en ze deed haar tas dicht en deed hem vervolgens om haar schouder. Ze wou het liefst nu achter Donghae aan rennen maar dan zou ze het misschien nog erger maken. Ze keek vervolgens naar Noah "ik wildde je nog waarschuwen maar ik was te laat denk ik" en ze keek haar wat met een verontschuldigende blik aan. "en wat hij toenet zei was koreaans hij zei dat we op moesten houden en dat we niks van hem wisten" zei ze wat zachter en ze keek heel even naar buiten. Ze wou graag vrienden worden maar dat ging nog erg moeilijk worden.

Noah luisterde naar Amaya en zuchtte eens. ''Hij heeft wel gelijk.. We weten inderdaad niks van hem, ik kon m'n mond ook gewoon weer eens niet houden..'' Zei Noah met een zucht. Lena keek naar de twee en daarna naar buiten. Het begon al donker te worden aangezien het avond was. ''Ach het zal vast niet voor altijd zo blijven, als hij hier wat gewend is geraakt dan gaat het vast beter met hem'' Zei Lena en ze keek Amaya en Noah weer aan. Noah zuchtte eens diep. ''Dat denk ik niet, volgensmij gaat alles totaal niet goed bij hem, hij is niet zo'n probleem kind als de meesten hier.'' Zei Noah en ze keek van Lena naar Amaya.
Donghae rende nog steeds door de hallen heen. Hij rende de trappen op en uiteindelijk kwam hij bij een deur die naar het dak leidde. Hij pakte de klink van de deur vast en drukte deze naar beneden. Gelukkig, de deur was nog open. Donghae rende het dak op. Omdat het avond was was er niemand meer, en ook rondom het internaat was het rustig. Donghae liet zijn tas halverwege vallen terwijl hij naar de rand van het dak toe rende. Hij zette zijn handen op de rand en hij kneep zijn ogen dicht. Vervolgens was er een harde schreeuw uit zijn mond te horen, en daarna volgde nog een harde schreeuw. Vogels die in een boom zaten vlakbij het internaat vlogen geschrokken op. Donghae zakte door zijn knieén terwijl zijn armen nog op de rand lagen. Een traan gleed over zijn wang en er volgde al snel nog een. Zijn hart ging te keer in zijn borstkas en hij voelde af en toe ook lichtte steken bij zijn hart. Hij had daarvoor ook medicijnen, maar hij dacht er vaak niet meer aan om die in te nemen.

Amaya keek nog even om naar de deur van de kantine. Haar blik ging al snel weer naar Noah en ze hoordde ook haar woorden. "het is niet jou schuld... je had het niet kunnen weten" zei ze op een rustige toon terwijl ze weer naar buiten keek. Haar blik ging al weer snel naar Lena toen ze haar woorden hoordde maar voordat ze kon antwoorden hoordde ze de woorden van Noah. "hij kan er niks aan doen dat hij zo is of is geworden, we moeten hem proberen te helpen" zei ze op een rustige stem. "maar zullen we maar gaan, het word al donker en ik wil nog wat spelen en naar het dak" zei ze met een kleine glimlach. Ze stond op terwijl ze even naar de meiden keek maar daarna liep ze gewoon de kantine uit. Ze liep de trappen op en uiteindelijk kwam ze bij haar kamer. Ze opendde de deur en liep naar binnen en smeet haar tas op haar bed. Ze liep naar haar gitaar toe terwijl ze er even naar bleef staren. Daarna paktte ze hem op en liep ze haar kamer weer uit en deed ze hem weer op slot. Ze liep alle trappen op helemaal naar boven en kwam uiteindelijk bij de deur aan. Ze deed de deur open en ze wist dan ook echt niet dat Donghae hier ook was. Ze had dan ook net zijn 2 schreeuwen net niet gehoord en ze liep de deur door. Ze stoptte abrupt toen ze zag dat Donghae aan de rand half op de grond zat. Ze sliktte heel even en ze bleef verstijfd staan. Haar gitaar viel bijna uit haar handen maar ze kon hem nog net omhoog houden met haar beide handen. Hierdoor had ze wel de deur los gelaten en die klaptte keihard dicht.

Er spookten allerlij gedachten door Donghae zijn hoofd. Hij schrok zich dan ook rot toen de deur ineens dicht klapte. Donghae keek om en zag Amaya staan. Hij stond met een ruk op en hij keek met een verwarde blik naar haar. Zijn borst ging op en neer en hij ademde ook nog steeds onrustig. Wat deed zij nou weer hier? Kwam ze hem nu alweer opzoeken? Hij merkte de tas met de gitaar erin dan ook niet op doordat zijn gedachten zo bij Amaya zelf waren. Er gingen dan ook veel vragen door zijn hoofd heen van waarom ze hier nu ook ineens op het dak was. En het ergste was dat ze hem nu in deze staat zag. Donghae wist niet wat hij moest doen en dus bleef hij maar staan. Hij had de steken ook even niet meer door, doordat hij zo geschrokken was. Maar hij moest zijn medicijnen nu wel slikken anders kon het nog wel eens fout gaan.

Amaya keek naar Donghae en ze schrok ook toen ze de deur zo hard dicht hoordde knallen. Ze kneep haar ogen dicht en ze keek om naar de deur. Ze snoof en keek vervolgens weer voor haar. Ze zag dat Donghae zich rot geschrokken was en ze zuchtte diep. Ze had het nu nog erger gemaakt dan het al was. Ze keek naar haar gitaar. Ze zag hoe onrustig hij ademde en ze zag zijn borst ook op en neer gaan en ze sliktte even. Ze keek daarna Donghae weer even rustig aan en ze probeerde zelf even een beetje tot rust te komen. Ze merktte dan ook niks van Donghae dat ie steken had in de buurt van zijn hart. Ze stak opeens haar gitaar naar voren zodat Donghae hem kon zien. "het spijt me.. ik wist niet dat je hier was en ik ben je niet gevolgt" zei ze op een rustige toon "ik kom hier altijd om te spelen" zei ze er nog snel achteraan. Ze keek even naar haar gitaar en vervolgens naar Donghae. Ze zweeg maar en haalde vervolgens haar gitaar uit de tas en ze ging tegen de muur staan van het huisje.

Donghae keek haar nog steeds wat geschrokken aan en hij snelde vervolgens naar zijn tas toe. Uiteindelijk kwam hij weer wat bij zinnen en hij besefte dat hij zijn medicijnen moest nemen. Hij rommelde wat in zijn tas opzoek naar zijn medicijnen maar hij kon ze niet vinden. Natuurlijk niet, die lagen nog in zijn kamer. Hij had ze niet mee willen nemen naar het zwembad aangezien hij gedacht had dat hij ze daar niet nodig had. Achteraf gezien had hij ze beter wel mee moeten nemen aangezien hij nu in de problemen zat doordat hij ze niet bij zich had. Donghae zakte door zijn knieén en hij kneep wat harder in de tas toen hij weer een steek voelde. HIj kneep zijn ogen dicht en hij had geen idee van wat hij moest doen. Om hulp vragen leek hem ook gewoon niet te lukken. Uiteindelijk ging zijn ademhaling langzamer, je zou denken dat het over was maar dat was niet het geval. Het werd dan ook zwart voor zijn ogen en hij verloort zijn evenwicht. Hij klapte op zijn rug en bleef stil op de grond liggen.

Amaya keek naar Donghae en ze zuchtte even. Ze keek naar haar gitaar en ze speelde een heel klein deuntje. Haar blik schoot omhoog toen ze zag dat Donghae snel naar zijn tas rendde. "hij gaat toch niet weer weg rennen" ging het door haar hoofd. Ze legdde haar gitaar op haar tas en ze wou naar hem toe gaan maar ze stoptte toen ze zag dat hij naar iets op zoek. Ze sliktte even en toen ze zag dat hij door zijn knieën zaktte en de tas vast greep schrok ze even. Ze liep snel naar hem toe maar voordat ze bij hem was viel Donghae al neer. Ze knielde meteen bij hem neer en ze legdde haar hand op zijn voorhoofd vervolgens legdde ze zijn hand op de plek van zijn hart. Ze voelde zijn hart niet snel bonken en haar ogen werden groot. "Donghae!!! word wakker!!!" schreeuwde ze zowat. Ze sliktte en paktte meteen haar mobieltje en tiktte het nummer van Noah in op haar mobiel. Ze deed haar mobieltje tegen haar oor. "kom op neem op!!!" zei ze wat paniekerig. Haar blik ging weer naar Donghae en ze deed haar vest maar uit en legdde het over hem heen.

Donghae zijn ogen gingen even half open toen Amaya zowat tegen hem schreeuwde, maar hij zag wazig en zijn ogen vielen daarom ookal snel weer dicht. Hij trilde af en toe lichtjes.
Noah keek verbaasd op toen haar mobieltje die op haar bed lag, begon te trillen. Ze had niet verwacht nu nog gebeld te worden. Ze pakte het mobieltje vast en opende deze zodat het gesprek gelijk geopend werd. Ze had al gezien dat het Amaya was die haar belde aangezien haar Amaya haar naam in beeld had gestaan. ''Hé Amaya, wat is er?'' Vroeg Noah kalm aan haar. En ze wachtte rustig op een antwoord. Het moest wel heel belangrijk zijn dat Amaya belde, want normaal gesproken belde Amaya nooit zo vaak aangezien ze elkaar toch elke dag zagen. Noah had nog net de woorden van Amaya gehoord en ze had dan ook de paniekerige toon in haar stem gehoord. ''Amaya..? Gaat het wel goed?'' Vroeg Noah met een verbaasde uitdrukking op haar gezicht aan Amaya.

Amaya keek naar Donghae en ze zag dat hij begon te trillen. Ze sliktte en wist totaal niet wat ze moest doen. Ze hoordde dan eindelijk dat Noah op nam en ze hoordde haar vraag. "Donghae... hij is flauw gevallen op het dak... ik weet niet wat ik moet doen ik weet niet eens wat er is!!!" zei ze half schreeuwend door haar mobieltje. "ga alsjeblieft iemand halen en kom meteen naar het dak!!!" zei ze nog snel in der mobieltje en ze hing snel weer op. Ze stoptte haar mobieltje weg en ze keek naar Donghae en ze rendde naar haar gitaar en haaldde de tas eronder uit. Ze liep weer snel terug naar Donghae en legdde de tas onder zijn hoofd als ondersteuning. Ze zuchtte even "wat is er met je?!?" mompelde ze tegen Donghae wat ie toch niet zou verstaan. Ze stond uiteindelijk op en ze keek rond en daarna keek ze naar de deur van het gebouw. "kom op Noah schiet op!!!!" mompelde ze weer.

Noah schrok lichtjes van Amaya toen ze in haar mobieltje begon te schreeuwen. Noah luisterde naar Amaya haar woorden en ze schoot gelijk recht nadat Amaya uitgesproken, of beter gezegt, uitgeschreeuwd was. Amaya wilde antwoord geven maar ineens had Amaya weer opgehangen. Noah zuchtte diep, deed snel naar haar mobieltje in haar broekzak en rende haar kamer uit richting de derictrice haar kamer. Ze stormde de kamer binnen, ze dacht er namelijk niet aan om eerst beleefd te kloppen. Gelukkig was de derictrice niet de ergste van het internaat. Nee zij was juist de meest aardigste. De andere leraren en leraressen van het internaat stonden juist bekend als een hel. De directrice stond geschrokken op. ''Wat is hier de bedoeling van?'' Vroeg ze met een strenge toon aan Noah. ''Mevrouw, alstublieft kom snel mee. De nieuwe jongen.. ik bedoel Lee Donghae, Amaya belde me net en er was iets mis met hem, hij was flauwgevallen ofzo'' Zei Noah hijgend tegen de derictrice. ''Och nee toch...'' Zei de directrice even verbaasd en ze pakte vervolgens snel haar jas en liep naar Noah toe. ''Kom dan gaan we maar snel naar het dak'' Zei de directrice. Noah knikte en zuchtte eens vermoeid en geirriteerd bij de gedachten aan de trappen die ze op moest lopen.
Uiteindelijk waren de directrice en Noah op het dak. De directrice haaste zich naar Amaya en Donghae toe. ''Och heden, wat is er gebeurd?'' Vroeg de directrice met een bezorgde blik aan Amaya.

Amaya keek ongerust naar Donghae en ze knielde weer naast hem neer. Ze legdde haar hand op zijn borst en gelukkig voeldde ze zijn hart nog kloppen. Ze zuchtte dan ook opgelucht en haar blik ging vervolgens naar de deur. "schiet nou op" mompelde ze weer, maar net op dat moment zag ze eindelijk Noah en ook de directrice. Ze sprong op en ze hoordde dan ook de woorden van de directrice. "hij was geschrokken van mij en opeens rendde hij naar zijn tas en was hij op zoek naar iets" en ze keek weer even naar Donghae. "en toen zaktte hij door zijn knieeën en greep hij zijn tas vast en even later viel hij bewusteloos neer" zei ze nog wel wat met een paniekerige toon. "we moeten een ambulance bellen of hem naar het ziekenhuis brengen" zei ze nu wat rustiger. Ze keek even naar Noah maar daarna weer vragend naar de directrice. Ze keek daarna weer ongerust naar Donghae. "word alsjeblieft wakker" ging er vervolgens door haar hoofd. Haar blik ging even naar haar gitaar die in de hoek lag voor oud vuil maar dat maaktte haar nu niet echt veel uit. De gitaar kon ze wel weer schoonmaken en ze begon zenuwachtig aan haar haar te frutten. Dit was helemaal geen fijn gevoel voor haar omdat ze zoiets wel is vaker had mee gemaakt en dan bij een familielid maar die had het niet overleeft.

De directrice luisterde naar Amaya haar woorden en knikte even. Ze pakte de tas op en onderstussen had ze haar mobieltje al tevoorschijn gehaald. Ze belde de ambulance en nadat ze dat had gedaan stopte ze haar mobieltje weg en keek ze in de tas. ''De ambulance komt er zo snel mogelijk aan'' Zei de directrice. Ze haalde de spullen van Donghae uit zijn tas en ze zuchtte eens diep. ''Ik weet al waar hij naar zocht, naar zijn medicijnen.'' Zei de directrice.
Niet veel later kwam de ambulance boven op het dak via een helikopter. Ze legden Donghae op een brancard en droegen de brancard de helikopter in. ''We zullen u zo snel bellen over hoe het met hem gaat'' Zei een van de mannen tegen de derectrice. De derectrice knikte een keer en zuchtte eens diep terwijl ze de spullen van Donghae weer in de tas deed. De helikopter vloog op en ging richting het ziekenhuis. Noah keek de helikopter na. ''Arme Donghae, maar het was ook wel een beetje dom van hem om zijn medicijnen mee te nemen.'' Zei Noah met een zucht. De directrice knikte een keer, ze begreep Noah haar reactie wel al had het best lullig geklonken. ''Er gaat zoveel om in de jongen, hij heeft eigenlijk iemand nodig om mee te praten. Ik had hem ook in therapie willen doen maar hij wil er niet aan mee werken, wat ik ook best kan begrijpen want zulke gesprekken kunnen erg diep gaan. Maar ik denk dat het goed voor hem is de dingen die hij mee gemaakt eens te vertellen om ze vervolgens te kunnen los laten'' Zei de directrice tegen Noah en Amaya.

Amaya keek even naar Donghae maar haar blik ging vervolgens naar de directrice. Ze hoordde haar woorden toen ze haar telefoontje had gepleegd. "ok gelukkig" zei ze zacht en haar blik ging weer naar Donghae. "please red het..." dacht ze en ze zuchtte een keer. Opeens hoordde ze een helikopter en keek ze omhoog. Ze keek hoe het ding landde en hoe ze Donghae vervolgens mee namen op een brancard. Ze had ook nog de woorden van de directrice gehoord over Donghae's medicijnen. "heeft hij ookal medicijnen???" vroeg ze terwijl ze haar gitaartas en haar vest op paktte. Ze deed haar vest aan en ze liep vervolgens naar haar gitaar en deed die in haar tas. Ze deed de tas op haar rug en ze keek weer naar de directrice. Haar blik ging vervolgens naar Noah toen ze haar wat lullige woorden hoordde. Ze wou nogal fel reageren maar ze hield zich maar in. haar blik ging weer naar de directrice "het is heel moeilijk om met hem te praten... hij moet weer zijn vetrouwen terug krijgen in mensen alleen dat gaat nogal moeilijk als iedereen hier op deze school alleen maar loopt te roddelen en rare dingen over hem rond lult" zei ze op een wat kwade toon. Ze keek even naar Noah en de directrice maar daarna liep ze naar de deur en liep ze weer helemaal naar beneden naar haar eigen etage.

Noah keek om naar Amaya en zuchtte eens diep. ''Dat roddelen houd je toch niet tegen..'' Mompelde Noah. ''Kom, jullie kunnen beter gaan slapen. Het is al laat.'' Antwoorde de directrice en Noah en de directrice liepen ook weer naar binnen. De directrice ging naar haar kantoor en Noah liep naar etage toe om vervolgens naar haar kamer te gaan.
Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen werd Donghae op een bed gelegd dat kon rijden. Ze reden snel naar een kamer toe en daar bleven ze een hele tijd. Na een paar uur werd Donghae naar een andere kamer gebracht. Op die kamer konden mensen hem een bezoekje brengen. Donghae had een slangentje aan zijn arm hangen en naast zijn bed stond een apparaat dat zijn hartslag bij hield. Donghae lag te slapen en zou voorlopig ook nog niet wakker worden. Aangezien hij oververmoeid was. De dokters hadden hem gelukkig ook nog net bij een coma weg kunnen halen.

Amaya paktte haar sleutels en ze maaktte de deur van haar kamer open. Ze liep naar binnen en deed de deur weer dicht achter haar en deed hem vervolgens op slot. Ze liep verder en ze deed de tv aan. Ze gooide haar sleutels op haar nachtkastje en ze legdde haar gitaar op haar bed. Ze ging zelf naar haar gitaar zitten en ze haaldde haar gitaar uit haar tas. Ze keek naar haar gitaar en er zaten geen krassen op ofzo. Ze deed hem dan ook weer terug in haar tas en legdde hem vervolgens tegen de muur aan. Ze keek naar de tv en ze dacht na over Donghae. Ze vroeg zich ook af hoe het met hem ging en ze vroeg zich ook af waarom ze zo bezorgd was. Ze zuchtte even en ze liet zich achterover vallen op haar bed. Ze bleef een tijdje naar het plafond staren terwijl ze haar mobieltje uit haar broekzak haaldde en wat spelletjes erop speelde. Ze verveelde zich nou al weer en ze deed haar mobieltje terug in haar broekzak terwijl ze weer rechtop ging zitten. Ze had nou ook de neiging om naar het ziekenhuis te rennen maar ze deed het maar niet. Wat zou Donghae er wel niet van vinden als hij haar weer zou zien. Hij zal dan alleen maar denken dat ze een of andere stalker is. Ze stond vervolgens op en liep even de badkamer binnen om wat water te drinken waarna ze weer op haar bed ging zitten.