Iemand?

Charlotte liep over de straat, ze had een mini rokje aan en een kort topje. Het was al redelijk donker en ze voelde zich niet zo op haar gemak. Er was hevige wind en liet dus telkens haar bruin/zwarte haren naar achteren wapperen. Ze zag in de verte een klein pleintje waar ze met een kleine glimlach naar toe stapte. Ze zette haar op het bankje dat ze zag staan en streek haar bruin/zwarte haren achter haar oren. Het was een vermoeide dag geweest, en ze was al redelijk moe. Toch dwong ze zichzelf wakker te blijven. Ze was nieuw, en was net verhuisd naar hier. Ze kon niet anders, want haar ouders gingen scheiden. Ze zuchtte, haar verleden wilde ze achter zich laten en ze wilde een nieuw leven beginnen in de middelbare school. Ook had ze eens behoefte aan een vriend of vriendin, maar daar had ze nooit echt de tijd voor. Ze moest altijd wel iets doen dus kwam het er maar nooit van. Even slikte ze en keek bang voor zich. Was er maar iemand. Kon ze zich dan tenminste veilig voelen met iemand anders. Iemand?

Het was Damien die tegen een muur stond en een sigaret stond te roken. Hij keek het meisje aan,maar schon er verder geen aandacht aan. "Je kunt je de volgende keer misschien wat beter aangekleed hier wandelen. Er lopen hier nogal rare figuren rond"zei hij tegen haar en keek rustig voor zich uit. Hij zelf was nog onschuldig vergeleken met het volk dat hier zat,maar echt heel braaf was hij nu ook weer niet. Hij gaapte even en keek haar dan even kort aan. "Damien"zei hij aleen maar tegen het meisje.

(sory voor dit mini post ding)

(Geeft niks ^^)

Charlotte hoorde een stem en keek geschrokken op. "Ik ben nieuw hier, ik wist niet echt dat het hier zo koud was." Ze rilde even van de kou en hoorde nog hoe hij heette. "Charlotte." Stelde ze zichzelf voor. Ze ging dichterbij de jongen staan en liet een klein glimlachje zien. "Bevalt het je op het internaat?" Vroeg ze maar om die ijselijke stilte te verbreken. Ze nam haar sigaretten uit haar klein zakje en stak er vlug ene aan. Sigaretten waren het enige middel waar ze zich rustig mee kon houden. Even stak ze haar handen in haar zakken om minder kou te hebben. Toen ze de jongen enkele seconden in zijn ogen aankeek liet ze nog een klein glimlachje zien.

Toen hij haar hoorde praten keek hij haar aan en haalde zijn schouders op. "Ik ben hier nog maar net,maar ik ken de reputatie van dit internaat"zei hij tegen haar en glimlachte kort. Hij deed zijn vest uit en gaf die aan haar. "Hier doe maar aan,krijg je het misschien wat warmer van"zei hij kalm tegen haar. Met zijn zilverachtige ogen keek hij haar kort aan en nam nog een trekje van zijn sigaret. "Aangenaam Charlotte"zei hij tegen haar. Hij wreef even in zijn ogen en enkele litekens werden zichtbaar op zijn polsen,maar dat boeide hem nu amper.

Charlotte glimlachte eventjes en knikte als een ja woordje. Ze hoorde hem nog zijn trui aanbieden maar nam het niet aan. "Straks heb je zelf nog kou." Ze zou nooit een andere trui aannemen van een vriendelijk persoon die infeite zelf kou zou gaan vatten. "Je hebt hem zelf nodig, ik red mezelf wel." Ze grijnsde en keek in zijn grijze ogen. Even leek ze weg van de wereld te zijn, in haar dromen. Ze zoog even aan haar sigaret en blies de lucht weg uit haar mond. "Insgelijks." Antwoorde ze en knikte nogmaals. Toen ze zijn littekens zag keek ze even geschrokken op. "Gevochten?" Vroeg ze. Verdere aandacht zou ze er niet aan steden, ze wou al zeker niet in de problemen komen.

"Ik heb het warm genoeg hoor"zei hij tegen haar. Hij keek haar even aan en stond nog steeds met de trui in zijn hand. "Neem ze maar gewoon aan,je wilt niet weten wat sommige mensen hier doen bij iemand die schaars gekleed is"zei hij tegen haar en wachte af. Toen ze over zijn litekens begon keek hij even weg. "Zou je zo kunnen zeggen"zei hij tegen haar. Hij streek even door zijn haar en hoorde dan wat gelach verderop. Meteen stond hij op en ging voor haar staan en sloeg de trui om haar heen.

Charlotte glimlachte even als bedankje en nam de trui aan. Bij de woorden die hij zei over wat er zou gebeuren als ze het niet aanname, deed ze vlug het truitje aan. Ze knikte eventjes en zag hem voor haar staan en wist even niet wat er gebeurde. Ze hoorde een gelach van een paar jongen en ging voor Damien staan om te zien wat ze van plan waren. "Heej, schatje leuk rokje heb je aan." Hoorde ze hem in de verte zeggen. Lichtjes deinsde ze achteruit en hoopte dat dit alles goed zou aflopen. Ze had dit nog nooit meegemaakt en was blij dat Damien hier was. "Nu begrijp ik waarom ik wat meer gekleed moet zijn." Fluisterde ze in zijn oor en keek bang boven zijn schouder. Ze hoorde de voetstappen van de jongens dichterbij komen en begon zenuwachtig met haar voeten te trappen. Wat moest ze nu doen? Rennen? Ze had dit nog nooit gehad en wist de reacties dan ook niet van sommige 'rare' jongens.

Damien keek haar aan en hoorde wat de jongens zeide en snoof even. Hij kon zich gelijk gaan omdraaien om ze te slaan. Maar dan de kans dat er iets gebeurde met haar was groot. "Laat ze afkomen,ik bescherm je wel"zei hij tegen haar en glimlachte even. Hij streek even langs haar wang en hoorde de voetstappen naderen. Toen de jongen net achter hem stond en wat begon te brabbelen draaide hij zich om en verkocht hem een harde boks. "En nu lopen we"zei hij tegen haar. Hij greep haar bij de hand en trok haar mee. Hij sloeg een doorgang in en hield dan halt bij een diepe deurlijst en trok haar dicht tegen zich aan. En gebood haar dan te zwijgen.

Charlotte keek bang over zijn schouder en probeerde de jongen hoe dan ook te vertrouwend, ze kon niet anders. Ze kon er ook maar niet aan denken wat een vreselijke dingen die jongens met haar zouden willen doen. Haar blik stond strak op de jongens gericht die toch maar dichterbij kwamen. Ze hoorde wat hij zei en knikte eventjes. Ze voelde een geruststellende hand over haar wang glijden en glimlachte. "Bedankt voor alles." Zei ze en gaf hem een kus op zijn wang. Weer liet ze een glimlachje zien. Toen ze hem hoorde zeggen dat ze weg moesten en ze werd meegetrokken liep ze op haar hardst met Damien mee. Ze voelde hem dicht tegen zich aan en moest zwijgen. Gehoorzaam hield ze haar mond en hoopte dat dit alles rap voorbij zou gaan.

Damien luisterde naar de wegstervende voetstappen van de andere jongens. En toen die volledig weg waren ging hij weer in de doorgang staan. Hij keek haar even aan en streek door zijn haar. "Sorry,je wil niet weten wat die jongens met jou wilden doen"zei hij tegen haar. Hij voelde de kus nog steeds op zijn wang nabranden en beet even op zijn lip. "Je vertrouwt niet snel iemand,neem ik aan"zei hij tegen haar. Hij had het enkele momenten geleden al gemerkt. Maar hij kon daarmee leven,hij vertrouwde niemand echt snel,buiten als je hem echt wist te omzeilen,maar dat was er nog niet veel gelukt.

Charlotte glimlachte even kort als bedankje. "Je bent bedankt, ben blij dat je er voor me was en voor me opkwam." Zei ze en keek hem kort in zijn grijze ogen aan. "Nee, zeker niet. Ik heb eigenlijk nooit iemand leren kennen, en hield me dus altijd schuil in m'n kamer, nu ben ik hier en was een beetje hopeloos verdwaald. Het is hier zowat een gekkenhuis als je niemand kent." Zei ze en zuchtte eventjes opgelucht dat dit alles voorbij was. "Ik denk dat we samen nog wel veel kunnen optrekken." Zei ze en glimlachte eventjes. Ze kreeg haar vertrouwen zowat terug en vertrouwde Damien dan ook helemaal. Nog nooit had ze eigenlijk iemand echt aardig aangekeken. Ze slikte even en keek Damien dan even aan.

"Iemand moet opkomen voor je,en nu ben ik dat"zei hij tegen haar,hij merkte dat ze voor een tweede keer in zijn ogen keek en dat maakte hem lichtjes nerveus en deed hem lichtjes blozen. "Wel dan ben ik allesins blij dat ik de eerste ben die je kent,ik sta altijd voor je klaar in welke omstandigheden dan ook"zei hij tegen haar en legde zijn hand even op haar schouder. Hij glimlachte weer even zacht naar haar,dit was de eerste die hem echt vriendleijk had gezien. "Tuurlijk gaan we meer optrekken met elkaar,maar een ding beloof je me wel,je kleed je de volgende keer niet zo schaars. Deal?"zei hij en stak zijn hand naar haar uit.

"Even goed zat ik nu gewoon alleen." Ze rilde eventjes en grijnsde dan naar hem. Tot haar grootste verbazing was hij aan het blozen. "En ik sta ook altijd voor jou klaar. Want nu sta ik in het krijt bij jou." Ze liet een glimlachje zien en keek hem weer in zijn ogen aan. Zijn ogen waren zo grijs en zo mooi dat ze nooit ergens anders kon naar kijken. "Je hebt mooie ogen, weet je dat." Ze grinnikte en zag van hem een hand. "Maar...Ene ding, ik heb niets anders..." Zei ze en keek de andere kant uit. Dat was gewoon alles wat ze had hier. Haar ouders waren gescheiden en hadden alle kleren in de vuilbak gesmeten...Ze zuchtte. "Ik zou niet weten waar ik kleren moet vandaan halen." Ze keek hem weer aan en liet een sip grijnsje zijn. "Als ik nu de hele tijd bij jou blijf." Lichtjes begon ze te blozen.

Damien keek haar even aan en luisterde naar wat ze allemaal te vertellen had. "Dankje"zei hij tegen haar en luisterde verder. Ze had niets anders van kleren bij,en dat zette hem even aan het denken. "Wel dan denk ik dat dat het beste idee is"zei hij tegen haar eb merkte de blosjes op. Hij glimlachte zachtjes en keek dan even naar de lucht en sloot voor enkele momenten zijn ogen. "Mag ik vragen. Waarom zit je hier"vroeg hij aan haar.

Charlotte keek hem aan en glimlachte bij zijn woorden. "Ik denk ook dat dat het beste is." Zei ze en kneep even in zijn hand. Ze hoorde wat hij zei en zuchtte eventjes diep. "Mijn ouders zijn gescheiden, en ik...Had de keus of ik blijf bij mam, of bij pap, ik wilde niemand kwetsen en kwam hierheen...En nu ben ik verdwaald." Ze hapte eventjes naar lucht om niet in tranen uit te barsten. "Maar...Alsof het jou eigenlijk wat kan schelen." Zei ze en wreef in zijn ogen. Waarom was alles zo hard?

Damien keek haar aan en luisterde naar haar verhaal. Hij merkte dat de tranen in haar ogen stonden en gaf haar en knuffel. "Het kan me meer schelen dan ik laat zien"zei hij tegen haar en liet haar dan los. Hij keek haar enkele momenten in haar ogen aan en bedacht dan zelf waarom hij hier was gestoken door de jeugdrechter.

Ze voelde een knuffel van Damien en maakte gebruik om even uit te huilen. Tranen stroomden van haar wangen. "Ach wat maakt het ook uit..." Zei ze en liet zij greep los. "En hoe kom jij hier, je hoeft het heus niet te zeggen.." Zei ze en zag dat hij in haar ogen keek. Ze bloosde weer eens en droogde haar tranen vlug. Ze zag er vreselijk uit als ze gehuild had. Heel haar mascara was uitgelopen. Ze zuchtte en keek hem aan. "Ik heb redelijke slaap, heb je er problemen mee mee te komen naar de slaapkamers?" Vroeg ze en keek hem vragend aan. Haar blik was helemaal verstijfd bij wat ze gezegd had...

(kun jij soms een topic aanmaken xD)

"Waarom ik hier zit,dat vertel ik je eer we in de slaapkamers zijn"zei hij tegen haar. Hij keek haar even aan en zuchte even,ze was een goede vriendin op deze korte tijd geworden. Iedereen had dat wel eens nodig,en voor haar was hij dat op dit moment. Toen nam hij haar hand vast en liep samen met haar richting de slaapkamers,"verwacht niet te veel van de slaaplekken hier"zei hij tegen haar.

(is goed)