Ontvoerd

Van de afgelegen baan was hij een straat in gegaan en daar een steeg. Hij stopte voor een oud huis dat wel aardig groot toonde. "Wel we zijn er"zei hij tegen hun. Hij stapte uit de auto en deed de deur waar Damien tegen lag open en nam hem bij zijn schouders en trok hem zo mee binnen naar de deur. "Wel schiet op"riep hij naar Céline.

Céline zuchtte en stapte uit. Ze haatte stegen zeker na wat er laatst gebeurt was. Ze liep naar binnen en trok haar capuchon op. Ze ging tegen een muur aan staan en zweeg. Ze had geen zin om verder iets te doen. Niet voor hem dacht ze even.

De man trok Damien naar een oude zetel en legde die er dan ook droog op. Hij zette een stoel naast de zetel en keek de twee even droog aan. "Je was hem beter niet te hulp geschoten"zei hij tegen haar,en keek even naar Damien zijn wonde en nam de doek af. Dan nam hij een sigaret en stak die op. Maar hij duwde die weer uit op de wonde van Damien en veegde de assen even van zijn schouder.

Céline snoof. "Als je hem nog 1 keer wat doet dan...dan..." begon ze maar hield haar in. Je zag het dat ze razend was. "En je blijft toch van me af" zei ze dan en snoof. Het maakte haar niets uit dat ze hier nu terecht was gekomen omdat ze Damien hielp maar de man zou zeker en vast van haar afblijven. Ze snoof even en keek kort rond.

Hij keek naar de slapende Damien en zuchte even. Toen stond hij abrupt op. "Ik meen het ik schiet hem meteen neer als je niet ophoud met zagen"zei hij tegen haar en richte zijn wapen op Damien. Hij legde zijn vinger op de trekker en snoof even. "Jou heb ik eigenlijk niet nodig,ik had aleen maar plezier aan hem"zei hij.

Céline schrok en stond op. "Waag het te schieten!" riep ze kwaad. Ze snoof en keek hem strak aan. Heel even dacht ze aan Simon maar richtte haar op de man. "Ik meen het!" riep ze opnieuw en kwam dichterbij. Ze had zin om een eind aan de man te maken maar hij had een wapen..

"Stop dan met zagen"zei hij fel tegen haar en keek haar aan. Damien kwam langzaam maar zeker bij,en keek naar Céline als teken dat hij hem moest bezig houden zodat hij het wapen kon bemachtigen. Hij sloot zijn ogen even want de man draaide zijn hoofd naar hem. Hij ademde heel zachtjes om niets te laten merken. Toen richte de man zich weer op haar.

Céline zag het en twijfelde. Hoe kon ze die man bezighouden? Opeens schoot er een gedachte in haar hoofd en ze slikte even. Zou ze dat doen? Ze beet op haar lip en haalde diep adem. Ze liep naar de man en Damien en knipoogde naar Damien zodat hij wist dat zij het wel zou oplossen. Ze zweeg even en zuchtte. "Ik stop heus wel maar pff het is hier zo saai, heb jij dat gevoel ook niet? Dat het saai is" zei ze op een verleidelijke toon. Ze vond dit vreselijk maar ze moesten heiruit. Ze streelde snel kort zijn wang en keek hem aan.

Damien keek haar even aan,wat was ze van plan? Hij hoopte niet iets waar ze spijt van zou krijgen. De man keek haar aan en fronste even. "Nou het zou wel leuker zijn als ik tenminste iets te doen heb,want hij daar slaapt nog steeds"zei hij droog tegen haar en legde zijn armen over elkaar. Hij liep even naar de raam en keek of er iemand in de buurt was. Niemand dus,zoals hij wel al verwacht had. Hij zocht naar zijn portefeuille en haalde daar een foto uit,van een dame waar hij naast stond. Die zette hij op de vensterbank,de andere foto was van Damien zijn broer die legde hij dan ook op de borst van Damien.

Céline zweeg even en keek hem aan. "Ik weet wel wat leuks te doen" zei ze verleidelijk en ging opeens op zijn schoot zitten. Ze streelde zijn wang en keek hem aan. Ze beet even op haar lip en keek kort naar Damien. Ze keek weer naar de man en wachtte stil af op zijn reactie. Hopen dat het werktte..

De man keek haar aan en was hier enigzins verbaasd door,maar het kon een list zijn,hij keek haar bedenkelijk aan. "Sorry,maar daar ben ik hier niet voor"zei hij tegen haar en duwde haar van zich af. Hij liep naar Damien en legde een vinger op zijn nek,zijn hart sloeg nog dat was dan ook alles. Damien voelde de ijzige vingers van de man. Tuurlijk was de man slimmer als dat. Als Céline nu slim was kon ze het wapen afnemen.

Céline schrok en viel op de grond. Ze snoof en stond op. Ze dacht even na. Ze kon blijven proberen zodat hij haar wel zou geloven maarja. Ze keek dan weer naar hem en liep er stil heen. Ze pakte snel het wapen..

De man keek naar Damien die juist toen Céline het wapen had afgepakt zijn ogen opendeed. Hij sprong op en liep naar het glas toe. "Als mijn broer sterft vermoord ik je nu persoonlijk,of dan doet zij het"zei hij fel tegen hem en duwde hem tegen de muur maar bleef hem wel vast houden. De man keek hem angstig aan en legde zijn hand op de plaats waar de wonde zat en drukte daar hard op. Damien zakte lichtjes in. "Handel het af Céline"zei hij.

Céline slikte even en richtte op de man. Ze schoot en liep dan naar Damien. Ze hielp hem recht en keek hem aan. "Gaat het?" vroeg ze voorzichtig en keek hem aan. Ze zuchtte even en was blij dat het voorbij was. Dat hoopte ze toch want ze had geen zin in nog meer. Ze keek even rond en dan snel weer naar Damien.

Damien keek haar aan en knikte even. Hij keek naar de man en krabbeld met hulp overeind. Hij staarde even naar de foto en raapte die op,hij stak die in zijn zak en keek dan weer naar Céline. "Dankje"zei hij tegen haar en keek naar de wonde,er was geen bloed meer aangezien ze was dichtgebrand.

Céline glimlachtte en keek kort naar de man. "Wegwezen heir" zei ze maar en deed de deur open. Ze liep naar buiten en wachtte op Damien. Haar gedachten stonden even stil bij Simon maar ze richtte haar op Damien.

Damien stond op en keek even naar de man,dan liep hij naar buiten maar al snel hoorde hij een auto. "Céline maak dat je hier bent,verstop je in het huis nu,die opdonder heeft zijn vrienden geroepen"zei hij tegen haar. Hij keek haar aan en trok haar weer naar binnen. "Zorg dat ze je niet vinden,verstop je in een kast of zo,maar hou je uit het zicht"zei hij tegen haar toen ze binnen stonden. Hij zelf liep naar de trap en opende daar de deur van een kast en kroop daarin,de kast liep over de gehele trap.

Céline hoorde het ook en rende een kamer in. Ze kroop onder een bed en bleef liggen. Ze slikte even en wachtte af. Ze hoopte maar dat ze snel weggingen en dachten dat zij ook weg waren. Maar die man leefde nog dus hij wist dat ze er nog waren. Grote problemen dacht ze en werd erg nerveus nu.

Damien hoorde de deur weer opengaan en luisterde aandachtig. Hij hoorde gestap en gepraat enkele mannen gingen gelijk naar boven,en hij hoorde geklik van wapens. Zelf kroop hij in de donkerste hoek en hoorde hij de mannen naar de bezemkast komen en voor de deur halt houden,een angst bekroop hem welliswaar. Enkele andere mannen hielpen de ene man weg van hier.

Céline bleef onder het bed liggen en hoorde hoe ze de trap op kwamen. Haar hele lichaam beefde. Dit was pas spannend maar eerder angst was er bij haar. De mannen keken even rond en deden dan de deur open. Ze zagen Damien zitten en keken hem vals aan. Eentje greep hem vast en sleurde hem eruit.

Damien werd vast gegrepen en uit de bezemkast gesleurd. "Laat me los"schreeuwde hij uit. Enkele mannen doorzochten eerst alle kamers gewoon door,en na ze dat hadden gedaan zochten ze onder de bedden. Een man van middelbare leeftijd volledig in het zwart gehuld vond Céline en trok haar onder het bed vanuit. "Als je braaf bent doen we je niets"zei hij vals.

Céline schrok toen ze onder het bed uit getrokken werd. Ze snoof en rukte haar los. "Blijf van me af!" riep ze kwaad en was toch bang. De ene man sleurde Damien mee en grijnsde. "Denk maar niet dat ik je ga loslaten" zei hij vals en trok hem mee. De andere mannen hadden de man naar het ziekenhuis gebracht.

Damien begon wild te trekken en rond te trappen naar de mannen. "Als ik zeg om me los te laten,laat me dan los"zei hij fel tegen hem. De man keek naar Céline maar greep haar weer beet en duwde haar tegen de muur. Zijn andere hand sloot hij om haar handen en zijn been zette hij tegen haar benen. "Ik zou maar luisteren kleintje"zei hij fel tegen haar.

Céline schrok en keek hem aan. Ze voelde zijn been tegen de hare en snoof. Ze probeerde haar los te krijgen maar het lukt neit goed. Ze begon hard te trekken. "Ik meen het laat me los en blijf van me af!" riep ze kwaad. De man kreeg een trap en beet op zijn tanden. Hij trok Damien mee en drukte hem op de grond. "Kalmeer maar eventjes" zei hij kwaad.

Damien wist dat hij iemand had geraakt maar dan werd hij al op de grond gedrukt. Hij snoof even en spartelde nog steeds tegen. "Laat me los,dit zal jullie bezuren"zei hij tegen hun en begon met zijn voeten op de grond te trappen. De man keek haar aan en zette zijn vrije hand op haar kin en keek haar even aan. "Weetje als jij nu wat kalmer gaat doen dan laat ik je misschien wel gaan,zoniet dan gaan wij iets doen wat je niet graag hebt"zei hij tegen haar.