De kamer van Damien

Damien was met Charlotte aan zijn zij,maar richting zijn slaapkamer te gaan. Hij wist niet waar ze zelf sliep en een degelijke nachtrust kon ze waarschijnlijk wel gebruiken. Hij opende de deur en liep samen met haar naar binnen. "Als je wilt haal ik wel van ergens andere dekens ofzo,want deze zijn nogal klammig van de tocht hier"zei hij tegen haar. Hij zette zich op een stoel en keek haar eventjes aan.

Charlotte knikte als een bedankje. "Dankje, ik slaap gerust wel op de grond, ben ik al gewend." Zei ze en ging op het bedeinde van zijn bed zitten. "Dus wat is jouw verleden." Zei ze en ging dichter tegen hem aanzitten. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en keek naar de kamer die helemaal versleten was en dringend een opknap buurt moest krijgen. "Ik zal je dan eens helpen je kamer wat netter te krijgen." Zei ze en keek hem enkele seconden aan. Ze voelde zich vertrouwd als ze op zijn schouder lag met haar hoofd. Ze wist niet waarom maar het was gewoon zo...

Hij keek haar enkele momenten aan. "Nee je slaapt op het bed,ik zou zelf geen slaap kunnen vatten als jij op de grond lag"zei hij tegen haar. Hij keek haar aan en glimlachte even toen ze haar hoofd tegen zijn schouderlegde,tuurlijk wou hij het gesprek vermijden maar ooit vond ze het toch wel weer uit. Toen ze over de kamer begon lachte hij even. "Je wilt mijn verleden weten,wel op jonge leeftijd werd ik al op straat gezet en kreeg geen eten,de enigste keren waneer ik naar binnen mocht was waneer mijn moeder me nodig had.'even hielt hij halt en keek naar de grond,wat zijn moeder had gedaan met hem hoorde niet'toen ik ouder was,verzette ik me tegen hun en sloegen ze me,ik kreeg een woede aanval en omdat ik niet bij bewustzijn was heb ik hun vermoord,de pijn die ik dagelijks met me meedroeg was verdwenen bij hun dood. Ik ben bij een ander gezin geplaatst,maar daar raakte ik aan de drugs,tot voor kort leefde ik nog opmezelf tot ik voor de rechter moest verschijnen,en die heeft me hier geplaatst,om mijn woedeaanvallen onder controle te krijgen en te zorgen dat ik niemand ooit nog wat aan doe. Dus dat was mijn verleden"zei hij tegen haar.

Charlotte keek Damien even met ingehouden adem aan. "Wat erg voor je..." Zei ze meelevend en keek hem aan. "En ik die dacht dat erger niet kon.." Ze zuchtte. "We zitten in het zelfde schuitje.." Zei ze en moest even grijnzen. "Ik ben blij dat ik je ontmoed heb. Moet ik je gerust laten dat je kunt slapen?" Vroeg ze en keek hem even vragend aan. Als hij wou slapen moest ze weg gaan, het was tenslotte zijn kamer. Zij ging dan wel op de grond slapen wat ze altijd wel deed. "Ik wil je ook niet lastig vallen." Zei ze en hief haar hoofd weer op. "Je bent een aardig persoon." Zei ze en gaf hem nog een kus op zijn wang. "Je beloning." Zei ze al lachend en gaf hem nog een dikke knuffel. "Je bent een vriend voor het leven Damien, dat mag je zeker van je zelf zeggen." Zei ze en pakte zijn hand vast en gaf er kleine kneepjes in. Het leek of ze op èèn of andere manier een vriend heeft leren kennen die haar lief had, en dar gebeurde haar niet vaak...

"Tja,nu weet je het ook,maar ja. Geloof me ik denk da je nog niets hebt gehoord,er zitten er hier die erger hebben meegemaakt"zei hij tegen haar. Toen ze het weer over het slapen had keek hij haar even met een scheve grijns aan. "Charlotte,slaap jij op het bed,alsjeblieft. Ik slaap toch niet meer de laatste tijd,dus alsjeblieft slaap op het bed. Je bent me heus niet tot last"zei hij tegen haar. Toen hij weer een kus op zijn wang voelde kleurde hij lichtjes rood. De knuffel gaf hem enigsins weer moed. "En jij bent de enigste die nu ook mijn verleden weet,en dat maakt jou een vriendin voor altijd"zei hij zacht tegen haar. Toen keek hij naar zijn hand en glimlachte even. Deze vriendschap zou nog heel lang meegaan dat wist hij wel.

Charlotte hoorde hem zeggen dat ze op het bed mocht slapen. "Oke, maar begin niet te zagen dat je niet goed slaapt hoowr." Zei ze al lachend. "En jij bent de enigste die nu ook mijn verleden weet,en dat maakt jou een vriendin voor altijd" Hoorde ze hem zeggen. "Maar hoe komt dat een jongen als jij nog geen vrienden heeft, je bent een...Hoe moet ik dat zeggen, een reddende engel." Ze kwam niet op het juiste woord en moest even met haar eigen woorden lachen. Ze zette haar wat tegen de muur van het bed en legde haar neer. "Je vind het toch niet erg als ik even lig?" Zei ze en sloot even haar ogen. Ze was zo moe dat ze haar ogen niet kon openhouden. Ze viel even in een diepe slaap en werd plots wakker. Ze zag Damien nog op de zelfde plaats zitten en trok een wenkbrauw op. "Heb jij geen slaap?" Zei ze en zette zich weer rechtop. Ze drukte zich tegen hem aan en wachtte af wat zijn reactie zou gaan zijn...

"Ik maak niet snel vrienden"zei hij tegen haar en haalde zijn schouders op. Toen ze ging neerliggen schudde hij zijn hoofd,en keek dan een lange tijd naar voor. Tot ze haar ogen weer opendeed. "De laatste tijd slaap ik niet,of vat ik moeilijk slaap"zei hij tegen haar. Toen ze zich tegen hem aandrukte keek hij haar even recht in haar ogen aan en glimlachte zachtjes. "Ga maar slapen,ik waak wel over je"zei hij lief tegen haar en sloeg zijn arm even om haar heen. Hij knikte als teken dat hij het niet erg zou vinden,iedereen had zijn slaap nodig. Hij sliep amper,en als hij sliep was het op de schoolbanken.

Charlotte knikte eventjes en voelde een arm om haar heen. Even keek ze hem in zijn ogen aan en zag dat hij ook naar haar keek. Ze draaide haar hoofd even om en ging dan maar slapen. Er was iets raars tussen hun beiden, wat wist ze niet. Ze had het allesins nog nooit meegemaakt. Toen ze toch een paar uurtjes geslapen had deed ze haar ogen open en lag ze vol met zweet. "Wow, was me dat een droom." Zei ze en keek Damien even aan. Hij zat nog steeds wakker. "Kunnen we vanavend misschien samen is uit gaan?" Vroeg ze. Ze had het nog nooit gedaan en wou het wel eens meemaken. "Als jij wilt natuurlijk." Ze keek hem aan en glimlachte. "Ik bof met een vriend als jij." Ze grijnsde en gaf hem nog een knuffel.

Hij keek haar aan hoe ze sliep,zo vredig,alsof er nooit iets met haar gebeurd was. Na die paar uur zat hij nog steeds wakker,en hij was niet veranderd van positie. Maar hij merkte wel dat ze bezweet was. "Kun je wel zeggen,weet je dat je praat in je slaap"zei hij tegen haar en grijnsde even. Toen ze vroeg of hij met haar wilden uitgaan keek hij even weg. Voor alles was een eerste keer dat was wel bewezen nu. "Ik zou je graag willen vergezellen"zei hij tegen haar. Toen ze hem een knuffel gaf sloeg hij zijn armen om haar heen en streek zachtjes over haar rug. "En ik bof met een vriendin zoals jou"zei hij zachtjes in haar oor.

Charlotte voelde een arm om haar heen en gestreel op haar rug. Ze streek met haar hand over zijn gezicht en hoorde wat hij zei. "Hehe, vanavend?" Vroeg ze en keek hem met fonkelende ogen aan. "Euh, nee dat wist ik niet, wat zei ik misschien in m'n slaap?" Ze keek verbaasd op en moest even lachen. "En ik bof met een vriendin zoals jou" Hoorde ze hem nog zeggen. "Bof maar niet, want straks wordt ik een irritatie voor jou als ik de hele tijd aan je been hang." Zei ze grappend en keek hem aan. Het was een goede vriend en ze wist dat ze nog veel lol met hem zou trappen.

"Vanavond is goed"zei hij tegen haar. Hij sloot zijn ogen toen ze langs zijn gezicht streek. "Nou je had het over veel,eerst over je ouders,dan over een of andere gast. En dan over mij,en nog wel wat"zei hij tegen haar en grijnsde eventjes. "Waarom zou je aan mijn been gaan hangen"vroeg hij even verwarrend,hij streek dan even door zijn haar en schoot dan ook in de lach. Zijn snakebite in zijn lip glansde even door het licht dat erop viel. De tranen stonden hem in zijn ogen van het lachen. Met haar zou hij nog veel gaan beleven,dat wist hij.

Charlotte begon te lachen toen hij vroeg waarom ze aan zijn been zou gaan hangen. "Je moet dat niet zo letterlijk nemen, gekkie." Ze grijnsde en zag hem bijna wenen van het lachen. "Is het grappig soms." Zei ze droog en schoot weer in de lach. "Oke dan, vanavend. En waar gaan we dan naartoe want ik ken hier eigenlijk niets." Zei ze en keek hem aan. Ze droogde de bijna tranen van Damien en moest weer lachen. Ze stelde zich even recht en rekte haar uit. Ze begon weer even te beven van de kou maar liet het niet zo merken, of dat probeerde ze toch. Toen ze eens alles bekeek in zijn kamer grinnikte ze even. Ze pakte het deken en maakte het bed op wat ze daarnet helemaal overhoop gehaald heeft. Ze legde alles wat mooier en zo kwam de kamer wat mooier uit. Ze knikte tevreden en keek dan even om naar Damien die nog altijd op het bed zat.

Damien keek haar aan en grijnsde even. "Wel we kunnen naar het plaatselijke cafe gaan,en anders kijken we vanavond wel wat we gaan doen"zei hij tegen haar. Toen ze alles wat beter in zijn kamer legde stond hij op en wreef even in zijn ogen. Hij keek even rond en legde dan zijn muts op de tafel. Zijn haar viel gelijk weer voor zijn ogen,maar voor hem maakte dat amper iets uit. Hij had langer haar dan de meeste jongens hier,en daarom werd hij door vele gemeden,maar hij leefde meer opzich dus.

Charlotte knikte eventjes als een 'ja' woord en ging zitten op het bed. Zijn zwarte haren trokken even haar aandacht en ze moest even lachen. Ze legde haar haren weer in een froefroe. "Mij goed, en wat gaan we nu doen?" Zei ze en geeuwde eventjes. Ze wou wel blijven zitten bij Damien maar vroeg zich af wat ze nu gingen doen. Ze keek naar een radio die op de kast stond. "Mag ik?" Vroeg ze en zette de radio aan. Het was net een slow lied. Ze draaide haar hoofd even verlegen. Zou hij wel met haar willen dansen? Snel verzette ze het nummer op iets ander en zuchtte eventjes opgelucht.

Hij keek haar even aan en glimlachte even. Hij knikte toen ze vreg of de radio op mocht. "Wel we kunnen hier blijven praten,of gewoon wat droogjes zitten te lachen. Of we gaan samen dansen"zei hij tegen haar. Het lied dat er nu op stond was een rocklied,hij grijnsde even en porde haar dan even in haar zij. Het enigste wat in elke kamer ontbrak was een verwarming,want elke keer als je hier kwam bevroos je bijna. Ze had geen ander kleren bij zich en daar moest hij wat aan doen. "Als je andere kleren aan wil,zoek dan maar wat uit,ik heb hier kleren met hopen"zei hij tegen haar.

Charlotte moest even lachen toen hij zei dat ze konden droogjes blijven zitten, of dansen. "Enig probleempje, ik kan niet dansen.." Ze zuchtte ze kon als je alles samenvat eigenlijk niets. Toen ze een por in haar zij kreeg grijnsde ze even. Ze waagde toch een kans en nam zijn hand vast. Ze begon hyper te dansen en moest met zijn lachen op een duur. "Moet ik kleren van u aan doen?" Vroeg ze en keek wat verbaasd in zijn klerenkast waar een mooie rode jurk in zat. "Van waar heb je die?" Vroeg ze en bekeek de jurk goed. "Mag ik die eens passen?" Vroeg ze en vloog naar de badkamer. Ze kamde haar haren vlug wat en trok de jurk aan. "Hoe zie ik eruit?" Vroeg ze en stapte de slaapkamer weer binnen. Ze zwierde met haar jurk en haar ogen fonkelden van blijdschap. "Mag ik die hebben? Ik koop ze wel over." Zei ze en glimlachte poeslief. Die jurk vond ze prachtig, en ze voelde zich net een prinses.

Damien keek haar aan en grijnsde eventjes toen ze met hem begon te dansen. "Zie je het lukt al aardig"zei hij droog tegen haar en schoot daarna in de lach. Toen ze vroeg of ze kleren van hem moest aan doen knikte hij droog. Een jurk waarschijnlijk had hij die ooit is van dat pleeg gezin de dochter gestolen. "Wel die was van mijn pleegzus"zei hij droog tegen haar. Toen ze naar de badkamer ging keek hij even rond en toen ze weer terug kwam,viel zijn mond zowaar open. "Je ziet er prachtig uit"zei hij tegen haar,en nog even bleef hij daar wat met zijn openmond staan. "Omdat hij jou beter staat dan mijn pleegzus mag je hem hebben,en weetje ik heb hem ook niet betaald dus ik hoef er niets voor"zei hij tegen haar. Hij deed zijn mond toe en was wat bechaamd om zijn reactie toen ze buitenkwam,maar hij liet dat net echt merken.

Ze grijnsde en zag zijn mond openvallen. "Dat is dus zeker het teken dat ik er mooi mee sta." Ze begon te lachen en pakte zijn hand vast. Ze danste nu een salsa met hem en eigenlijk besefte ze het niet, ze besefte niet eens dat ze aan het dansen was. Toen het nummer gedaan was gaf ze een sierlijke buiging en schoot dan even in de lach. "Een danstalent is herboren." Zei ze en begon te kuchen. Ze grijnsde en duwde hem tegen zich aan. "Dankje." Zei ze. Zen vond het super dat ze de jurk mocht houden, ze zou het vast elke dag dragen. "Je hoeft heus niet beschaamd te zijn over je reactie.." Ze grinnikte en gaf hem nog een kus maar nu in zijn nek. "Ik ben mooi ik weet het." Zei ze grappend en keek hem lachend aan.

Damien keek haar aan en grijnsde even. Toen begonnen ze weer te dansen. Na de dans lachte hij even om de opmerking die ze makte. Toen ze zich tegen hem duwde keek hij haar even verbaasd aan maar dan wel normaal. "Het is niet"zei hij tegen haar en bekeek haar even,ze zach er echt prachtig uit. "Tja het is gewoon,ach, hij staat je heel goed"zei hij tegen haar. Toen ze hem een kus in zijn nek gaf keek hij haar even aan maar liet het vallen. "Maar je hebt gelijk hoord,je bent knap"zei hij tegen haar en legde zijn handen op haar heupen en keek haar even in haar ogen aan.

Charlotte grijnsde bij de stotterende woorden die hij maakte. "Ach komaan..." Zei ze en gaf hem een por in zijn zij. "Ja, het staat me goed." Herhaalde ze droog en keek hem daarna lachend aan. "Knap? Ik? Ik denk dat je het tegen de kast hebt." Zei ze en keek hen verbaasd aan. Snel liet ze een glimlachje zien en voelde zijn handen in haar heupen. Ze legde haar armen rondom zijn nek en begon langzaam stapjes te zetten. Waren ze nu aan het slowen? Even viel ze stil en bleef ze zonder ene beweging te maken staan. Ze keek in zijn grijze ogen en grinnikte even. Het voelde goed om bij hem te zijn dat moest ze toe geven...

"Geloof me maar je bent knap Charlotte"zei hij tegen haar en hij volgde haar terwijl ze de kleine stapjes zette. Hij keek haar even aan toen ze in zijn ogen keek en glimlachte zacht. Dan zette hij de kleine stapjes en ging mee op het ritme van het nummer dat nu opstond. "Weetje je bent knapper dan je waarschijnlijk zelf denkt,en neem dat nu maar aan van mij"zei hij tegen haar. Ze stond hier in een bloed rode jurk,ze straalde echt in die jurk. Hij zelf had daaraan tegen gewoon een zwarte shirt en zwarte broek aan,met schoenen die verschillende kleuren had.

Charlotte glimlachte eventjes zacht en keek hem grinnikend aan. "Dankje." Zei ze en voelde dat hij weer stappen begon te zetten. Even keek ze naar hun voeten om te zien of ze wel op het juiste ritme zat. "Dat gaat lekker." Ze grijnsde en keek dan even naar haar bloed rode jurk. Ze was er trots op, ze hoorde hem nog wat zeggen en keek op. "Dat is niet waar, knap zijn heeft niet altijd zijn voordelen hoowr." Ze grijnsde en keek hem lachend aan. "Er lopen de hele tijd jongens achter je aan, je wordt sneller ontvoerd in de donkere steegjes of bossen." Ze rilde even en begon dan te lachen. "Je wilt het niet weten." Zei ze en bekeek even zijn zwarte t-shirt en zwarte broek. "Staat je ook goed hoor, je bent ook knap, moet ik toegeven." Zei ze en glimlachte even warm naar hem.

Damien keek haar aan en glimlachte even. "Maar weetje het heeft ook zijn vooroordelen,je hebt sneller iemand die voor je op komt,en je bescherm engel gaat spelen"zei hij tegen haar en glimlachte even. Even keek hij omzich heen,echt veel groter als haar was ze niet,maar toch was hij weer is de grootste. "Wel als jij het zegt,dan zal het wel zo zijn"zei hij tegen haar en hij sloot enkele momenten zijn ogen om te genieten van het moment. Dan opende hij ze gelijk weer toen het nummer gedaan was.

Charlotte grinnikte. "Kan zijn, niemand heeft dat eigenlijk nooit tegen me gezegd." Zei ze en keek hem stralend aan. "Zal ik die jurk weer gaan uitdoen, anders wordt ie nog vuil." Zei ze en grijnsde. "En durf de badkamer niet binnen te komen want ik ga me dan direct ook eens douchen. Wacht hier maar op me, dan kunnen we daarna naar het cafè gaan als je dat wilt." Zei ze en gaf hem nog een klein zoentje. Zou ze het ooit durven hem op de mond te kussen? Dat wist ze niet, en dat wilde ze eigenlijk nog wat uitstellen. Ze was er trouwens ook veel te verlegen voor. Met een stralend gezicht liep ze de badkamer binnen en deed de jurk uit, vouwde het zorgvuldig en legde het vlug in de kast. Ze ging in de douche staan en waste haar hele lichaam. Toen ze gedaan had kwam ze er al bibberend uit en nam vlug een handdoek. Ze deed die om haar heen en ging in de slaapkamer haar kleren halen. "Bijna klaar." Grijnsde ze en dacht even na. "Moet ik de jurk aandoen of m'n andere kleren?" Vroeg ze en bleef aan de deuropening van de badkamer staan. Ze zou èèn nacht de zijne zijn en wilde dan ook de juiste keuze maken om er keurig uit te zien.

Damien keek haar aan en knikte even. Hij liep naar de kleerkast en deed een andere vest aan,ook deed hij andere schoenen aan. Hij keek op toen ze weet buiten kwam. "Moet jezelf weten,gewoon aandoen waar jij je het beste in voelt"zei hij tegen haar en grijnsde eventjes. Hij keek haar even aan en voelde een warme gloed omzich heen vallen. Hij geeuwde eventjes en keek wat rond,ergens wist hij dat hij haar had geholpen,maar hij wist niet juist met wat.